Wereldvreemde arresten

Zomer 2017. Vele honderden illegalen hebben hun tenten opgeslagen aan het Maximiliaanpark, quasi allemaal jonge mannen, voornamelijk Soedanezen. Ze teisteren de buurt rond het Noordstation, onze treinstations, snelwegparkings en het havengebied van Zeebrugge. Niemand van hen vraagt asiel aan in België, ook al informeren we hen uitgebreid en ook al ligt het Maximiliaanpark pal tegenover het Belgische asielloket. Ze hebben maar één eindbestemming voor ogen: de metropool Londen. De overlast en chaos zijn niet te overzien. De Brusselse burgemeesters en media wijzen unisono naar de federale regering. Toenmalig premier Charles Michel en Brusselse MR-baas Didier Reynders komen onder zware druk van de publieke opinie. Beiden dringen sterk bij me aan voor een oplossing… Ik schiet in actie en start, in samenspraak met de voltallige federale regering (!), een terugkeeroperatie naar Soedan. De Dienst Vreemdelingenzaken coördineert.

27 oktober 2020, meer dan drie jaar na de feiten gaan enkele rechters van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg volledig mee in de logica van de extreemlinkse PVDA-advocate Selma Benkhelifa van het beruchte Progress Laywers Network. België heeft de mensenrechten geschonden door in 2017 een illegale migrant uit Soedan terug te sturen naar zijn thuisland.

Na het lezen van het arrest val ik van mijn stoel. De redenering van de Europese rechters in kwestie is amper te geloven. Lees even mee:
De man was illegaal ons land binnengekomen, om hier in te breken in vrachtwagens met bestemming het VK. Hij had al meerdere Bevelen om het Grondgebied te Verlaten op zijn naam en was goed gekend bij onze politiediensten. Hij vertikte het om asiel aan te vragen in ons land. Pas nadat hij was opgepakt door de politie en overgebracht naar een gesloten centrum voor repatriëring, vroeg hij toch plots asiel aan. Enkele dagen later trok hij die asielaanvraag zelf al weer in. Als logisch gevolg van zijn eigen beslissing krijgt de man een uitwijzingsbevel, waartegen hij niét in beroep gaat. Na het verstrijken van de beroepstermijn wordt hij door mijn diensten op een vliegtuig naar Khartoum gezet, in volledige overeenstemming met de Belgische en Europese wetgeving.

Er bestaat in het dossier géén enkele aanwijzing dat de man na aankomst op énige wijze zou zijn mishandeld door de Soedanese overheid. Toch achten enkele rechters van het Europees Hof in Straatsburg het nodig om ons nu te veroordelen wegens schending van, houd u vast, het verbod op foltering vervat in artikel 3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. In zijn motivering heeft het Hof het louter over juridisch-procedurele kwesties die niet naar de letter zouden zijn gevolgd in België zelf. Het Hof rept met geen woord over effectieve mishandelingen in België, noch over mishandelingen in Soedan. Deze rechters achten dus art. 3 geschonden, louter omwille van intern procedurele redenen in België, en dus niet omwille enige werkelijke schending. In vroegere gevallen waarin ons land veroordeeld werd na repatriëring, gebeurde dat wél altijd. Zie bijvoorbeeld de zaak M.M.S vs België waarin de schending bestond uit de ‘mensonterende’ behandeling dat de desbetreffende migrant na repatriëring naar Griekenland er geen opvangplek kreeg.

Hier doen de rechters zelfs die moeite niet meer om naar de werkelijkheid te kijken. Integendeel, ze geven gewoon openlijk toe dat de schending van artikel 3 louter om procedurele redenen is. Dit is grotesk en een typisch voorbeeld van het zich blind staren op een zelf opgebouwde juridische motivering, zonder enige acht te slaan op de ‘ratio legis’ van artikel 3, die immers slaat op het verbieden van fysieke mishandeling of mensonterende behandeling.

Alweer worden de grenzen van het mensenrechtenkader verlegd door rechters in plaats van door de ondertekenende lidstaten.

Daarnaast wordt België ook veroordeeld voor schending van het recht op daadwerkelijk rechtsmiddel. Gelet op alle feiten, waarbij hij zélf zijn asielaanvraag introk en géén beroep aantekende tegen zijn verwijdering, is dit volstrekt onbegrijpelijk.

Met zulke wereldvreemde arresten krijg je op termijn niemand nog op het vliegtuig naar een land buiten Europa, tenzij dan vrijwillig, met een strik errond en een financiële premie. Laat dat net zijn waarmee deze paarsgroene regering zich nog in hoofdzaak bezig wil houden… Staatssecretaris Sammy Mahdi lanceerde er gisteren zelfs een hashtag voor, #Mahdibeleid.

Gelukkig is het arrest niet definitief. Het is maar een arrest van een ‘Kamer’. Ons land heeft nog drie maanden de tijd om een heroverweging aan te vragen, waarna het beroep opnieuw behandeld zal worden door de Grote Kamer van het Hof, waar de juridische kleppers zitten.

Als staatssecretaris Mahdi ook maar één letter meent van zijn ronkende verklaringen dat hij de terugkeer van illegalen wil bevorderen, als hij de komende jaren ook maar iets wil doen aan de aanhoudende overlastplaag van de transitmigranten, dan is het een absolute must voor de regering om hier helemaal tot het gaatje te gaan. De federale regering moet voorlegging vragen aan de Grote Kamer én steun zoeken in heel Europa zodat zo veel mogelijk Europese landen tussenkomen. Het is enkel zo dat ikzelf de overwinning kon behalen in de belangrijke visumzaak, waarbij linkse ngo’s en het extreemlinkse Progress Lawyers Network onze asielgrenzen wilden verleggen naar onze ambassades. Het is ook zo dat de Spaanse regering haar strenge grensbeleid in haar Afrikaanse enclaves Ceuta en Melilla succesvol heeft kunnen verdedigen. Een andere keuze heeft Mahdi niet.