© Getty Images
Herinnert u zich nog die zaak van dat gezin uit Aleppo? De vader had een visumaanvraag voor kort verblijf in België ingediend op ons consulaat in Beiroet. Dat werd evident geweigerd, omdat hij als reden opgaf "asiel", terwijl zulke visa dienen voor bezoeken van maximaal 3 maand. Toch haalde zijn Belgische advocaat gelijk bij een Franstalige rechter aan de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Ik verzette me hevig, omdat dit het precedent zou scheppen dat asiel zou kunnen aangevraagd worden op onze Belgische ambassades en consulaten wereldwijd, wat de asielpoort wagenwijd open zou zetten voor miljoenen mensen. Daarop trok zijn advocaat naar een Brusselse rechtbank, die prompt een dwangsom uitsprak. Een deurwaarder kwam aan mijn kabinet aankloppen. Ik bleef volharden en won uiteindelijk het pleit voor het Europees Hof in Luxemburg. Eind goed al goed denkt u?
Gouvernement des juges
Toch niet, want vandaag komt deze visazaak voor het Europees Mensenrechtenhof, nog een andere internationale rechtbank. Na te hebben verloren in Luxemburg willen de aan PVDA gelieerde open-grenzen-advocaten van Progress Lawyers Network nu hun gram halen in Straatsburg. Jarenlange procedures voor talloze rechtbanken, die miljoenen euro aan belastinggeld kosten, met één duidelijk doel voor ogen: de wet open wrikken en zo de open-grenzen-agenda doorduwen, tegen de wil in van de burger en de politiek.
Die agenda kent geen enkel democratisch draagvlak in Europa, behalve dan bij groenen en uiterst links. Open grenzenactivisten weten donders goed dat ze het pleit niet kunnen winnen via het stemhokje. Daarom proberen ze hard om via rechtbanken alsnog hun gelijk te halen. Dit 'Gouvernement des juges' heeft Europa de massamigratie opgelegd die we kennen, zonder dat daar enige democratisch besluitvormingsproces aan vooraf ging.
Artikel 3 EVRM als passe-partout
Niemand heeft de rechters in Straatburg immers ooit die bevoegdheid gegeven. Daar gebruikt men gewoon het folterverbod, vervat in artikel 3 van het Europees Verdrag op de Rechten van de Mens, wat men vervolgens gaat uitrekken naar eigen goeddunken tot de meest zotte en verregaande interpretaties, om zo de grenzen van Europa verder te kunnen slechten. In 2012 maakte Straatsburg zo maritieme grensbewaking onmogelijk, in het arrest Hirsi Jamaa. Elke op zee onderschepte illegale migrant moest sindsdien overgebracht worden naar Europa om zijn recht op asiel te laten gelden.
Een jaar eerder velde Straatsburg het arrest M.S.S., waarin het eigenhandig het Europese Dublinsysteem ontmantelde. Transferts naar Griekenland werden verboden, omdat de opvang daar ondermaats was. Zo knipten Europese rechters een gat in de haag van de Europese grensbescherming met desastreuze gevolgen. Griekenland werd op slag omgetoverd van onaantrekkelijke eindbestemming in een aantrekkelijk terminusland, met de migratiecrisis van 2015 tot gevolg, die dat land en heel Europa in chaos stortte. Nogmaals: allemaal zonder enige democratische besluitvoering.
De democratie moet het laatste woord hebben
Het wordt tijd dat Europa een debat voert over een essentiële kwestie: willen we echt dat on-verkozen Europese rechters zichzelf zo'n grote politieke macht toe-eigenen? Moeten we het normaal vinden dat ze het folterverbod inzetten om onze Europese grenzen open te wrikken, hoewel het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens niet eens van toepassing is buiten de landsgrenzen van de ondertekenende landen? Indien Straatsburg de advocaten van het Syrische gezin gelijk zou geven, dan worden de grenzen van heel Europa verplaatst naar elk Europees consulaat, zal dat fundamentele debat onvermijdelijk worden.
