De terugkeer van asielzoekers die geen recht hebben op verblijf of opvang in ons land, zit nog lang niet op het niveau van voor de coronacrisis. Vooral de overnames van migranten in het kader van het Dublin-systeem (waarbij asielzoekers die in een Europese lidstaat asiel aanvragen maar dat in een andere EU-lidstaat ook al hadden gedaan, kunnen worden teruggestuurd naar het initiële land) slabakt. “Van de 8.442 gevallen werden er slechts 825 effectief teruggestuurd. Daarmee bengelt België achteraan. De effectiviteit van Dublin moet worden in vraag gesteld. Het wordt tijd dat er een koerswijziging wordt ingezet waarbij ons land effectief personen terugstuurt,” zeggen Theo Francken en Darya Safai.
Dublinregeling nefast
Tegelijkertijd ligt het percentage aan personen dat ons land zelf terugneemt in het kader van Dublin een pak hoger. Met 61 procent goedgekeurde terugname-beslissingen, staat ons land daar wel bovenaan de lijst. “Een zorgwekkende balans,” zegt Darya Safai. “Terwijl het Dublin-systeem een handig instrument zou moeten zijn om personen zonder recht op asiel uit te wijzen, blijkt het vooral nefast te zijn voor ons land. Dat is te wijten aan de passieve houding van de federale regering als het aankomt op terugkeer.”
Vivaldi-asielbeleid is fata morgana
“Dit Vivaldi-verhaal rond asiel en migratie is een grote fata morgana en elke dag wordt dit harder duidelijk. België is het putje van het Europese asielbad, geleid door een regering van onverantwoordelijke naïevelingen die elke dag veroordeeld wordt omdat het nooit genoeg is.” De N-VA beklemtoont dan ook de nood aan een andere aanpak. “Het Dublin-akkoord is niet perfect, maar wordt vandaag zelfs niet grondig toegepast. Er is een systeem van ‘asielhoppen’ aan de gang waarbij onder andere ons land de migranten hun gang laat gaan door hen niet terug te sturen”, zegt Theo Francken. Hij pleit dan ook voor een correcte toepassing van de Dublin-regels om dit ‘asielhoppen’ tegen te gaan. “Geen enkele persoon die al elders in de EU asiel heeft aangevraagd zou nog in aanmerking mogen komen voor asiel in ons land.”
Asielprocedure duurde nooit zo lang
Een ander gevolg is dat de asielprocedure steeds langer duurt, gemiddeld tot 434 dagen. In 2018 was dat bijvoorbeeld nog 309 dagen. "De behandeling van een asielaanvraag heeft nog nooit zo lang geduurd", zegt Theo Francken. “In die 20 jaar dat ik het dossier asiel en migratie volg, heeft een procedure nooit zo lang geduurd. En in de periode daarvoor ook niet. En dan moet je weten dat deze regering van de snellere behandeling van de asielaanvragen haar topprioriteit gemaakt heeft. Tientallen miljoenen euro heeft ze er al extra tegenaan gesmeten!”
Secundaire migratie
Een van de oorzaken voor de lange procedures is dat asieldiensten veel tijd moeten steken in de enorme ‘secundaire’ migratie. Bijna de helft van de volwassenen die vorig jaar asiel aanvroegen in ons land is namelijk geregistreerd in een andere EU-lidstaat, zo blijkt. In absolute cijfers ging het in 2022 al over 14.537 van de 36.871 aanvragen. "De Europese Dublin-regels schrijven voor dat migranten kunnen worden teruggestuurd naar het initiële land waar ze asiel hebben aangevraagd, maar dat gebeurt dus amper”, aldus Francken.
Derde asielrecord op rij
Na de dwangsommen (188 miljoen) en de veroordelingen (7.000) is dit het derde asielrecord op rij voor de federale regering. Dit toont nogmaals aan dat het Belgisch asielbeleid een puinhoop is. “Tijd voor een andere fundamentele aanpak waarbij we de asielprocedure externaliseren buiten de EU”, besluiten Francken en Safai.
